Ξημέρωσε κι ο άνεμος σφυρίζει θυμωμένος,

ή μήπως λέξεις είναι, που θέλουν να ακουστούν?

απ το φεγγάρι και τα αστέρια, γεννημένος,

κύματα βγαίνουν, στην άμμο να πιαστούν.

Πάνω στο σώμα της, αφρός να ζωγραφίζει,

τα μυστικά, που στο βυθό είναι κρυμμένα,

χιλιάδες μάτια την κοιτούν, μα αυτή ελπίζει,

κάποια απ όλα, να αντικρίσουν τα θαμμένα.

Ίχνη πολλά, μα ελάχιστα μπροστά της σταματάνε,

δεκάδες βλέμματα, μόλις που την αγγίζουν,

κάποιων τα βήματα, μένουν εκεί, την ακουμπάνε,

κι από τις στάλες της, συναίσθημα γεμίζουν.

‘Κείνες είναι όλες οι ψυχές, που μόνες μείναν,

την θλίψη της, μόνο αυτές μπορούν να νιώσουν,

όπως κι η θάλασσα και τούτες, μόνο δίναν,

τα τόσα ψάχνοντας, κομμάτια τους να ενώσουν.

Κι ένα μοναδικό ταξίδι, έτσι κάπως ξεκινά,

με ιστορίες που σε εικόνες, μετατρέπουν,

εδώ κι εκεί η ψυχή, σαν θάλασσα γυρνά,

τον άνεμο, μες το βυθό της, πάντα θα γυρεύουν.

Ounkas

10/01/2016