Φεγγάρι μισό, το φως του σκορπίζει,

και σχήματα φτιάχνει, που δεν τα γνωρίζω,

το σύννεφο σκέπασε, ότι γυαλίζει,

κι εγώ σαν γυαλί, απόψε ραγίζω.

Απέραντος τόπος, της καρδιάς τα ποτάμια,

πολλά θα βαδίσεις, μα άλλα θα χάσεις,

δεκάδες των δρόμων, τα έντιμα αλάνια,

που θες της ψυχής τους, τα ωραία να φτάσεις.

Ρωτάς τη βροχή, να σου πει τι θυμάται,

η τόση ερημιά, από πότε φωλιάζει,

μα εκείνη σιωπά, κάνει σαν να κοιμάται,

γιατί η απάντηση, το ξέρει… τρομάζει…

Βουβή μες τους ξένους, το φως όλο ψάχνει,

κι αν λίγο το βρει, στο πλάι του μένει,

σελίδες με λέξεις, γεμίζει και φτιάχνει,

τη θλίψη κι απόψε, να ‘ρθει σαν προσμένει..

Ounkas

04/01/2016