Μικρές στάλες βροχής, στο πρόσωπο μοιάζουν,

σαν γκρίζα διαμάντια, στο χρόνο χαμένα,

ανάσα, αντοχές, διαρκώς τις προστάζουν,

και τ άστρο που σβήνει, έγινε ένα με μένα.

Οι μέρες περνούν, άχρωμες και σκληρές,

με κουρασμένο το νου μου, ως τη δύση,

σκέψεις γυρνούν, είναι τόσες πολλές,

που δεν αφήνουν, τη πληγή να κλείσει.

Σε μια θάλασσα απότομη και τόσο βαθιά,

βήματα ψάχνουν, ένα βράχο να ανέβουν,

θέληση, δύναμη, θάρρος, σε μια γροθιά,

μα οι ελπίδες, όλο ένα και στερεύουν.

Στα μάτια φαίνεται, ένα μικρό νησί,

φαντάζομαι , πως στην ακτή του βγαίνω,

χτίζω καλύβα, που χωράμε εγώ και εσύ,

δυό τρία σκαλιά,  να φτιάξω κι ανεβαίνω.

Και κολυμπώ, όσο πιο γρήγορα μπορώ,

όταν θα ‘ρθεις, όλα να τα έχω ετοιμάσει,

μα άλλα θέλει το μυαλό κι άλλα το νερό,

κύματα πνίξαν το κορμί και πώς να τα δαμάσει?

Ounkas

05/01/2016