Ψάχνω μια σκέψη, πάνω της ν ακουμπήσω,

μαζί της ταξίδι, ο νους μου να κάνει,

στα κρύα νερά, να μην κολυμπήσω,

να βρω το μικρό μου, απάγκιο λιμάνι.

Φιγούρες πετούν, φωνάζουν, γελάνε,

το γκρίζο μου χρώμα, απλά τις κοιτάζει,

για όνειρα που ‘χουν, ακούω, μιλάνε,

μα η θλίψη μου δρόμους, συνέχεια χαράζει.

Μικρές ιστορίες, στη ψυχή μου θυμίζω,

στιγμές που τις ζήσαμε, γαλήνιες νότες,

τραγούδι της έγραψα, της το ψιθυρίζω,

σαν βήμα νηπίου, σαν λέξεις του πρώτες.

Το ολόλευκο σύννεφο, που πάντοτε τρέχει,

μια μέρα αν προλάβω, το φως του θα ρίξει,

μα δεν το προφταίνω… εδώ πάντα βρέχει,

δεν θέλει αχτίδα, του ήλιου να αγγίξει...

Και πάλι σιωπή, δεν ζητώ.. δεν θυμώνω…

αγρίμι η θάλασσα, τόσα χρόνια όμως έχω,

μια αίσθηση πως, δοκιμάζει αν το πόνο,

αντέχω στα βάθη της, γιατί πάντα εκεί τρέχω…

Ounkas

06/01/2016