Μέρες τη θάλασσα, κοιτάζω μπρος μου,

πότε γαλάζια κι ήρεμη, γεμάτη με γαλήνη,

κι άλλοτε γκρίζα και θολή, στο φως μου,

τα σύννεφα μου έλεγαν, πως φέρουν την ευθύνη.

Μα αγαπώ τη συννεφιά, γιατί να της θυμώσω?

μια αγκαλιά έχει ανοιχτή, πάντα με περιμένει,

σαν οι πληγές απ τους καημούς, με κάνουν να ματώσω,

μέσα της χάνομαι βαθιά, κι εκείνη τις ξεπλένει.

Όμως αυτή η καταχνιά, θα θελε να ναι χρώμα,

να ζωγραφίσει στη καρδιά, όσα της έχουν κλέψει,

χρόνια το ξέρω προσπαθεί, ν αλλάξει αυτό το σώμα,

να το κεντήσει ομορφιά κι ελπίδα κάθε σκέψη.

Κι όλο της λέω μη θρηνεί, κείνη δεν είναι αιτία,

που από θλίψη τίποτε, άλλο εδώ δεν βρίσκει,

απλά δεν ξέρει πώς να ζει, μέσα στην αδικία,

στο άδειο γέλιο γύρω της, πώς την πίκρα να κρύψει?

Ounkas

05/2016