Σκέψεις πολλές, όλες μαζί μπλεγμένες,

να βγούνε θέλουν στο χαρτί, να λυτρωθούν,

όσο κι αν γράφω, βρίσκω κι άλλες στριμωγμένες,

μια ελπίδα ψάχνουν, από αυτήν να κρατηθούν.

Τι κι αν μιλώ για αυτές, δύσκολο μοιάζει,

κάποιος να νιώσει, τη λαχτάρα ν ακουστούν,

κουβάρι γίνονται, μα η φωνή διστάζει,

γιατί δε θέλησαν ποτέ, σε άλλους να γαντζωθούν.

Κι έγιναν όλες τους πληγές, ποτέ δεν τις μαλώνω,

καταλαβαίνω πως πονούν, ανάσες μου γυρεύουν,

ένα σχοινί που δέθηκε, μέσα μου και τεντώνω,

να βρω την άκρη του, με αγωνία προσμένω.

Σε μια γωνιά σταμάτησα, στέκουν και με κοιτάζουν,

στα μάτια δάκρυα έχουνε, ίσως και κάποιες τύψεις,

όλες μαζί φωνάζανε, μα στάση τώρα αλλάζουν,

άλλο από λύπη δε θωρούν, μονάχα στάλες θλίψης.

Σκέψεις πολλές, όλες μαζί, ξεθωριασμένες,

κάνουν τα πάντα, λίγο φως να τους χαρίσω,

μα είναι τόσο απόμακρες, τόσο απογοητευμένες,

για μένα πια που άλλη δεν έχω, χαρά να τους δωρίσω.

Ounkas

05/2016