Μια λεπίδα δες, το κύμα γίνεται,

εξαφανίζει στη στιγμή τη νιότη,

μια παράσταση που απόψε δίνεται,

ψάχνει ο νους, μια ανάμνηση, τη πρώτη.

Μια στιγμή και το καράβι θάβεται,

στης θυμωμένης θάλασσας τα κύματα,

το σκέπασαν, το κυνηγούν και χάνεται,

τα ξύλα σπάνε, σαν να ναι από νήματα.

Γκρίζο φεγγάρι, που για απόψε θέλησε,

το φως να σβήσει, να μην βγει για σένα,

τα όνειρο κάτω απ τα συντρίμμια λύγισε,

το σώμα σύννεφο, βρέχει μανιασμένα.

Μήπως δροσίσει με τις στάλες το κορμί,

ανάσα δώσει κι ο χρόνος το ξεχάσει,

μα έχει αλλάξει, κείνη  η λεπτή γραμμή,

και το βοριά, δε θα αφήσει να περάσει.

Κι όπως ξεθώριαζαν τα μάτια, κοίταζαν,

κάποια στεριά, που από παλιά γνωρίζουν,

τώρα τα δέντρα της, βαριά και λύγιζαν,

από τη θύελλα, που άλλο δε γνωρίζουν.

Ounkas

05/2016