Πάλι εδώ, γνώριμο μέρος τ ουρανού,

κείνη η μικρή γωνιά, που όλο σκοτάδι,

πιο απόμερη κι απ τη σπηλιά ενός βουνού,

πιο παγερή κι από το πιο κρύο σου βράδυ.

Μαζί μου ζει, πάει όπου το βήμα σταματά,

κοιτάζει γύρω της, δρόμους διαλέγει,

κάθε στροφή και μια εμπειρία αποκτά,

σ άγνωστα μέρη, την ερημιά της αποφεύγει.

Μα κάθε νύχτα, δακρύζει και  ζητά συγνώμη,

γιατί κι αυτό το μονοπάτι, ήταν τραχύ,

γιατί δε βρήκε την γαλήνη της ακόμη,

γιατί βαδίζει σε γκρεμούς, σ άγονη γη.

Τι κι αν διαρκώς, της λέω δεν πειράζει,

κείνη λυπάται, τα άστρα σβήνει και θρηνεί,

εμένα πια, μήτε ο χιονιάς, δεν με τρομάζει,

μήτε το φως, που κάνει χρόνια να φανεί.

Για κείνη νοιάζομαι, δε θέλω άλλο να κλαίει,

αχ ουρανέ, πονάει η ψυχή μου, δυό φορές,

εσύ διαβάζεις, όσα η φωνή δεν λέει,

κι όλο μετράς, τις πίκρες μου, που ναι πολλές…

Ounkas

05/2016