Ψυχή μου κοιμήσου, στης άμμου το στρώμα,

βαριά τα όνειρα σου, μα εδώ θα στεγνώσουν,

πονά το γνωρίζω, το αυλό σου σώμα,

τα κύματα κόπασαν, γαλήνη να δώσουν.

Η θάλασσα βλέπει, εκείνα που κρύβουν,

τα σύννεφα που έφτασαν, για να ησυχάσεις,

τα άστρα ένα – ένα, σιγά τρεμοσβήνουν,

τη πίκρα για λίγο, απλά να ξεχάσεις.

Μα ότι κι αν γίνει, εσύ πάντα τρέχεις,

κι απ όπου περάσεις, αφήνεις κομμάτια,

αμέτρητα ως τώρα έχεις χάσει, μ αντέχεις

να δεις άλλο ένα,  σπασμένα κατάρτια.

Απέραντος κόσμος, που ελπίδες μοιράζει,

της γης σου εικόνες, ζωγραφίζουν το χώμα,

μια ανώτερη δύναμη, το πόνο προστάζει,

να γίνει ένας βράχος, που σπρώχνει το σώμα.

Μικρή μου ανεμώνη, πώς λύγισες τόσος?

νομίζω φοβάσαι, πως μόνη θα μείνεις,

στη σκέψη σου μέσα, ρωτάς, άλλο πόσο?

θα μένω να μάχομαι, χαρά για να γίνεις?

Μην κλαις κι εδώ είμαι, για μήνες, για χρόνια,

κι αν κλείσουν οι δρόμοι, καινούργιους θα ανοίξω,

κι αν η Άνοιξη φύγει, κι αν έρθουν τα χιόνια,

στη ζεστή μου αγκαλιά, απαλά θα σε κλείσω.

Ounkas

05/2016