Σ αυτόν τον αγώνα, μια άνιση μάχη,

μα εκεί επιμένω, να μην παραιτούμαι,

απέραντη έρημος, πελώριοι βράχοι,

μα στέκω εμπρός τους, μαζί διεκδικούμε.

Αλμύρα και φως, σιγή και γαλήνη,

σε τούτο το τόπο, που ξέρει να κλέβει,

των χρόνων τις μέρες, που κάπως γελούνε,

τις όποιες στιγμές, που η ζωή μου λατρεύει.

Αυτό το θεριό, ζει αιώνες θαμμένο,

στης καρδιάς το βυθό κι ολοένα βρυχάται,

ψυχρό, μοχθηρό, διαρκώς θυμωμένο,

παγώνει το νου, τη χαρά σαν θυμάται.

Και γδέρνει το δέρμα και θέλει να τρέξει,

μακριά μου το φως, η ελπίδα, το θάρρος,

με ότι διαθέτει και πάλι θα βρέξει,

με τόση μανία, να σβήσει ο φάρος.

Ψιχάλες μετρώ, στα τζάμια που πέφτουν,

σιγά ξεκινούν, τη γιορτή τους απόψε,

του ανέμου ριπές, λίγες νότες προσθέτουν,

τα θέλω σου κάνε, μαχαίρι και κόψε.

Ounkas

05/2016