Παγωμένα ποτάμια κυλούν και με πνίγουν,

κι απόψε πληγές, στη ψυχή κατοικούν,

παράθυρα, πόρτες που πια δεν ανοίγουν,

το βράδυ αυτό, οι σκιές διεκδικούν.

Μια θέση δική τους, που πάντα την είχαν,

στα βάθη του χρόνου, μαζί μου πενθούν,

της άφησα λίγο, στο χθες και χαθήκαν,

το δρόμο όμως βρήκαν και τώρα θα ρθούν.

Εδώ να χωρέσουν, στου είναι τη θέση,

να φέρουν μαζί τους, τα όσα αγαπούν,

κι αυτό το αστέρι, σε λίγο θα πέσει,

χωρίς τις ευχές μου, χαρές να γινούν.

Κι αυτό το ταξίδι, ποτέ δεν αλλάζει,

μα πάλι εδώ, θα με βρει η αυγή,

να μάχομαι για όσα, η ζωή με προστάζει,

σε πόλεμο είμαι,  μαζί της στη γη.

Νωρίς ο χειμώνας, την άγκυρα ρίχνει,

σ αυτή την αυλή, που ανθός δεν φυτρώνει,

φεγγάρι χλωμό, το τρόμο του δείχνει,

γιατί η καταιγίδα, σιγά το σκοτώνει.

Ounkas

06/2016