Της θάλασσας χώμα, στα δυό χωρισμένο,

μισό η γαλήνη, το γαλάζιο μαγεύει,

καράβι μεγάλο, σε λιμάνι δεμένο,

πανιά και κουπιά, στον ήλιο μαζεύει.

Το άλλο μισό, σκοτεινό, θυμωμένο,

σκοπεύει να πνίξει, ότι μπρος του βρεθεί,

αν δε με βυθίσει, δε με δει ηττημένο,

να μου το θυμάσαι, πως δε θα χαθεί!!

Θα χτυπά, θα βρυχάται,  στη νύχτα θα αφήνει,

τα ίχνη απ τη μέρα, κομμάτια σπασμένα,

κι αν αντισταθείς, τίποτα δε θα μείνει,

ελπίδες και όνειρα, στα βράχια ριγμένα.

Να σε κάνω να δεις, προσπαθώ τη γραμμή,

που χωρίζει στα δύο, το νερό απ το κύμα,

απ τη μια ο αφρός και η ήσυχη ακτή,

απ την άλλη ο θυμός, της αβύσσου το βήμα.

Όσο μάχες θα δίνεις, τόσο εκείνο φοβάται,

κάνε φίλες τις στάλες, έτσι αυτό ησυχάζει,

δυό μαζί μαχητές, μέσα του δε χωράνε,

ξέρω η θλίψη σου απύθμενη, μα κι αυτό δεν κοπάζει..

Ounkas 2017