Μικρό κορίτσι, που τα βότσαλα μαζεύει,

άμμος απέραντη κι εκείνη, ένα ταξίδι,

στη σκέψη της, εικόνες που μπερδεύει,

λέξεις και πράξεις, σαν να παίζει ένα παιχνίδι.

Μέσα στο δάσος των ονείρων, να μετράει,

πεσμένα φύλλα, που ο αγέρας έχει αφήσει,

στα δυό της χέρια, τα κρατά και τα ρωτάει,

πόσο ακόμα  η μοναξιά, θα τη σκορπίσει?

Μικρό κορίτσι, αφημένο στη βροχή,

όλοι οι άνθρωποι  από πλάι της, έχουν φύγει,

μόνο το θρόισμα απ τα φύλλα,  προσευχή,

μια μουσική, που ένας λυγμός τη πνίγει…

Γλάστρες πεσμένες, από ανέμους δυνατούς,

δέντρα που λύγισαν, τις ρίζες να αγγίξουν,

τόπος χωρίς αγγέλους και θνητούς,

κι ανάμεσα τους, οι σκιές που τον ορίζουν.

Μικρό κορίτσι,  που αγναντεύει το κενό,

δάκρυα δεν έχει, ούτε είναι τρομαγμένο,

τεράστιες φλόγες, ξεπηδούν απ το στενό,

μα εκείνη στέκει, με το βλέμμα μαγεμένο.

Κοντά της θα θελα, να τρέξω, να της πω,

ότι εγώ, είμαι εδώ, δεν είναι μόνη,

μα όσα βήματα κι αν κάνω, όλο σκορπώ,

μια σκιά γίνομαι, που γύρω της απλώνει.

Ounkas 2017